01. I rob and I kill to keep him with me.

            Dłonie nadal mi drżały. Właśnie zarezerwowałam sobie bilet na lot do Los Angeles. Niestety wylot jest dopiero jutro. W tamtym momencie siedziałam w łóżku, wpatrując się w monitor laptopa. Byłam pewna tego, co chcę osiągnąć. Jadę tam, by wszystko naprawić. Pomiędzy nami znów będzie dobrze, wiem to. Jesteśmy dla siebie stworzeni. Może James o tym zapomniał? Przeszła mi złość, wywołana jego zniknięciem. Teraz w moim sercu zatlił się płomyk nadziei. Chciałam, by znów do mnie wrócił. By po prostu był przy mnie. Tęskniłam za jego silnymi ramionami, które każdego wieczora oplatały moje ciało. Pragnęłam, by znów całował mnie, jakby nie miało być jutra. Część mnie odeszła wraz z nim. Bezpowrotnie. Krople deszczu, stukały o blaszany parapet za oknem. Rzuciłam okiem na zegarek obok łóżka. Dwudziesta. Czas się pakować. Położyłam laptopa na szafkę. Zrzuciłam z siebie kołdrę, która spadła na podłogę i wstałam. Gołe stopy stąpały po białym dywanie z frędzlami, a kiedy dotarły na zimne panele, moje ciało zadrżało. Ruszyłam w stronę drzwi. Postanowiłam, że zanim wyjmę walizki, zrobię sobie herbatę. Schodząc po schodach, miałam mętlik w głowie. Oczami wyobraźni widziałam świetnie bawiącego się James’a. Poczułam ukłucie zazdrości, gdy dotarło do mnie, że teraz pewnie spędza czas tylko z Megan. Złapałam mocniej poręcz, by mieć pewność, że nie spadnę z kolejnych stopni. W mieszkaniu panował chłód, przedzierający się aż do szpiku moich kości. Moje kroki wydawały stłumiony odgłos. Po wejściu do kuchni, napełniłam dzbanek wodą i podeszłam do okna. Na granatowym niebie jarzył się wielki księżyc w towarzystwie miliarda gwiazd. Przetarłam twarz zimną dłonią. Byłam zmęczona. Miałam nadzieję, że chociaż tej nocy zmrużę oko. Odkąd James odszedł coraz rzadziej potrafię zasnąć. Ratowała mnie świadomość szansy, że może go zobaczę. Pragnęłam spojrzeć w jego niebieskie oczy i powiedzieć mu jak ważny jest dla mnie. Chciałam, by wiedział, że bez niego wszystko straciło sens. Zanim się obejrzałam, moje oczy zaszkliły się. Na szczęście zatrzymałam łzy, by nie ściekły po mojej twarzy. Nie chciałam przeżywać tego po raz kolejny. Tamtej nocy miałam nadzieję na szczęśliwe zakończenie i kurczowo się tej myśli trzymałam. Obróciłam się w stronę blatu kuchennego i z szafki wyjęłam swój ulubiony, ciemnofioletowy kubek. Odstawiłam go, by sięgnąć po torebkę herbaty, cukierniczkę i cytrynę. Po kilku minutach woda zagotowała się. 
            Z gotowym napojem wróciłam do sypialni, w której zapaliłam lampkę na ścianie. Odłożyłam herbatę na stolik, obok którego stałam i otworzyłam szafę. Sięgnęłam po największą walizkę i wyjęłam na podłogę wszystkie moje ubrania. Musiałam się czymś zająć, by nie myśleć o podróży. Wybrałam najważniejsze rzeczy, a resztę łaszków wrzuciłam beznamiętnie z powrotem na półki. Poszłam jeszcze do łazienki, by stamtąd zabrać resztę przedmiotów. Wszystko w końcu sobie przygotowałam, kładąc obok otwartej torby. Starałam się całość zmieścić i na szczęście mi się to udało. Po zapięciu walizki i odstawieniu jej pod szafę, odetchnęłam z ulgą. Zegar właśnie wskazał dziewiątą. Sięgnęłam po jeszcze ciepłą herbatę i upiłam łyk. Bałam się jutra.

 ~*~

“I've been ignoring this big lump in my throat.
I shouldn't be crying, tears were for the weak."*

            Obudziły mnie słowa piosenki. Jeszcze z zamkniętymi oczami, odnalazłam telefon i uciszyłam budzik. Miałam zamiar znów ułożyć swoją głowę na miękkiej i ciepłej poduszce, by wrócić do krainy snów, jednak uprzytomniłam sobie, że za kilka godzin mam samolot. Zerwałam się z łóżka, myśląc już jedynie o Los Angeles i Jamesie. Z reszty ubrań, które zostały w szafie, wybrałam zestaw i ruszyłam do łazienki. Wzięłam szybki prysznic, by oczyścić umysł z niepotrzebnych myśli, jednak niezupełnie mi się to udało. Po godzinie przejrzałam się w lustrze. Miałam już wysuszone włosy, a ubrania pasowały całkiem nieźle. Lekkie fale opadały na plecy, a za długa grzywka leciała mi ciągle na oczy, więc wcisnęłam jej kosmyki za ucho i skierowałam się do sypialnianej toaletki przy oknie. Pogoda na zewnątrz pozostawiała wiele do życzenia. Ciemne chmury wiszące nad horyzontem, zwiastowały zbliżający się deszcz. Dotknęłam ekranu swojego telefonu, by zobaczyć, która godzina. Za piętnaście dziesiąta. Do odlotu samolotu zostały dokładnie trzy godziny. Odblokowałam komórkę i wystukałam numer, by po chwili usłyszeć głos taksówkarza. Podałam mu mój adres, prosząc by przyjechał o jedenastej. Po tej krótkiej rozmowie, utkwiłam wzrok w lustrze.
Wczoraj nie schowałam swojej kosmetyczki, gdyż wiedziałam, że będę jej jeszcze potrzebować.
Na twarz nałożyłam podkład, a kości policzkowe podkreśliłam różem. Czarnym eye-linerem pośpiesznie zrobiłam w miarę równe kreski na powiekach. Natuszowałam rzęsy i makijaż był skończony. Uzupełniłam bagaż o kosmetyczkę, a po chwili rozejrzałam się po mojej sypialni. Poprawiłam pościel na łóżku i wyrównałam pudełka, które miałam na jednej z szafek. Pokój nie wyglądał całkiem najgorzej. Wiedziałam, że będę musiała się pożegnać z tym domem na kilkanaście lub nawet kilkadziesiąt dni. Mimo wszystko, głos w środku podpowiadał mi, że to właściwe; że tak powinno być. Uśmiechnęłam się blado i pociągnęłam za uchwyt walizki, by przeciągnąć ją przez próg. Zamknęłam drzwi sypialni, a bagaż udało mi się po kilkunastu minutach znieść na parter. Przejrzałam się w lustrze, by ocenić swój wygląd. Włosy wyglądały całkiem zdrowo i ładnie, a ubrania leżały na mnie całkiem, całkiem. W kuchni zjadłam jabłko. Na samą myśl o tym, że za kilka godzin znajdę się w wielkim mieście, którego na dobrą sprawę nie znam, w brzuchu zaczęły latać motyle. Powiedzieć, że się bałam byłoby niedopowiedzeniem roku. Byłam przerażona. Ręce mi drżały, a w gardle tworzyła się gula. Przeszłam do przedpokoju i oparłam się o drzwi wejściowe. Wyjęłam telefon z tylnej kieszeni jeansów, by zobaczyć, że jest dziesięć po jedenastej. W tym samym momencie usłyszałam klakson samochodu. Zaśmiałam się cichutko, zakładając na bark torebkę, a skórzaną kurtkę zarzuciłam sobie na ramię. Na stopy założyłam czarne botki z odkrytymi palcami. Rzuciłam ostatnie spojrzenie na wystrój mieszkania i otworzyłam drzwi. Pośpiesznie pociągnęłam bagaż na zewnątrz, by następnie zamknąć dom, a klucze schować do kieszeni. Kierowca taksówki postanowił mi pomóc i skierował się do mnie z zamiarem zabrania walizki. Uśmiechnęłam się do niego w jak najbardziej sympatyczny sposób, na który mogłam się zdobyć, a kurtkę zarzuciłam na plecy. Nie sądziłam, że było aż tak zimno. Zadrżałam. Po kilku krokach udało mi się wsiąść na tylnie miejsce w samochodzie. Taksówkarz zjawił się w nim chwilę później. Jego mina nie była już taka radosna. 

            - Na lotnisko, proszę – rzuciłam. Po chwili odpalił silnik i ruszyliśmy. Za oknem nie widać było żywej duszy, ale nie ma, czemu się dziwić. Wyjęłam z torebki słuchawki i podłączyłam je do mojego telefonu. Muzyka wywołała przyjemne ciepło w moim środku.

            Za oknem deszcz siekał coraz mocniej, a ja po raz kolejny sprawdzałam godzinę na telefonie. Była dwunasta trzydzieści sześć, a my jeszcze nie dotarliśmy. Drżałam ze strachu. Przerażała mnie myśl, że mogłam nie dotrzeć na ten pieprzony samolot. Bramki zamykali dwie minuty przed trzynastą, a ja musiałam jeszcze odebrać bilet i przejść przez odprawę.  Dziesiąty już raz pośpieszyłam kierowcę. On cierpliwie znosił moje uwagi, skupiając się nieustannie na drodze. Za wszelką cenę chciał uniknąć korków, więc zjeżdżał z jednego pasa na drugi. Uderzyłam dłońmi w skórzane oparcie. Byłam bezsilna. Wreszcie zatrzymaliśmy się przy drzwiach lotniska. Wypadłam z samochodu, potykając się o własne nogi. Moje już mokre od deszczu włosy opadły mi na oczy. Rozłożyłam przed sobą ramiona, mając nadzieję, że upadek będzie mniejszy.
Jednak ku mojemu zdziwieniu ani na dłoniach, ani na innej części ciała nie poczułam uderzenia. Moje ciało delikatnie opadło na czyjąś klatkę piersiową. Jedna z dłoni wybawiciela odsunęła kotarę zmoczonych kosmyków. Człowiek, który przed chwilą uratował mnie od upadku był mężczyzną. Wyglądał na dwadzieścia parę lat i był ode mnie o kilkanaście centymetrów wyższy. Przez deszcz, który nadal padał nie mogłam mu się bardziej przyjrzeć.
         - Dzi… Dziękuję – szepnęłam i odsunęłam się od nieznajomego. Taksówkarz już stał obok, a przy swoich nogach postawił walizkę. Oddałam mu należyte pieniądze, dorzucając spory napiwek. Czułam na sobie wzrok szatyna, który się nawet nie odezwał. Zabrałam bagaż i w pośpiechu odeszłam w stronę wejścia. Ciągnąc za sobą torbę, wręcz pobiegłam do kasy, by odebrać wcześniej już zabukowany bilet. Gdy już go zdobyłam, podbiegłam w stronę odprawy. Spojrzałam na telefon – dwunasta czterdzieści pięć. Odetchnęłam z ulgą. Miałam nadzieję, że obędę się dzisiaj bez kolejnych niespodzianek.
            Po przeszukaniu i oddaniu bagażu na pas, mogłam w spokoju udać się w stronę bramki, prowadzącej do samolotu. Murzynka z promiennym uśmiechem sprawdziła mój bilet i wpuściła mnie na pokład. Nie wyobrażacie sobie błogostanu, który wypełnił mnie całą, kiedy w końcu mogłam usiąść na wygodnym miejscu w pierwszej klasie. Po kilku minutach maszyna wzniosłą się w powietrze. Obyło się bez turbulencji. Po dziesięciu minutach mogliśmy odpiąć pasy. Chwilę później podeszła do mnie stewardessa i podała mi szklankę soku pomarańczowego. Chętnie upiłam łyk i odłożyłam na malutką szafeczkę tuż obok mojego miejsca. Znów włączyłam muzykę na moim telefonie, a słuchawki umieściłam w uszach. Przede mną jeszcze 6 godzin lotu. Zamknęłam oczy, czując na sobie czyjś wzrok. Nie przejmowałam się tym jednak, gdyż byłam bardzo zmęczona. Już po chwili zasnęłam.

~*~

* - Dwa pierwsze wersy „What now” Rihanny.
Tłumaczenie: ,,Ignorowałam tę gulę w moim gardle.
Nie powinnam płakać, łzy były dla słabych."

Ciekawe, kim jest nieznajomy wybawiciel?

~Mam do was prośbę. 

Jeżeli podoba wam się pomysł na bloga i zaglądacie tutaj, moglibyście pomóc mi go rozsławić?

Wrzućcie po prostu link na TT czy gdziekolwiek chcecie.

Większa ilość czytelników mobilizuje do dalszej pracy. xx

PS. JUSTIN TO NIE JAMES.

PROSZĘ, ZAJRZYJCIE DO ZAKŁADKI BOHATEROWIE, ŻEBY OBYŁO SIĘ BEZ NIEŚCISŁOŚCI. :)