26. See the way our horizons meet.

Kate’s POV:

            Obudziło mnie krzątanie w apartamencie. Leniwie przetarłam oczy, czując narastający ból czaszki. Jak ja się tutaj znalazłam? Ostatnią rzeczą, którą udało mi się zapamiętać było to jak obciągałam Justinowi. Przypominając to sobie, chciałam się uśmiechnąć, jednak kac był tak natarczywy, że moja twarz wykrzywiła się w grymasie. 

            Powoli rozejrzałam się dookoła, by zobaczyć, że przy drzwiach apartamentu Justin ubiera buty. Po chwili nasze spojrzenia skrzyżowały się, a na jego policzkach pojawił się rumieniec. Emm… Coś mnie ominęło?

            - Dzień dobry – jego zachrypnięty głos wywołał na moim ciele ciarki. – Zanim cokolwiek powiesz lepiej weź tabletkę – mówiąc to wskazał palcem na nocną szafkę tuż obok. Sięgnęłam po lek i butelkę wody. Bez słowa ją połknęłam, chcąc pozbyć się uporczywego bólu. 

            - Hej – wreszcie odpowiedziałam, gdy moje gardło zostało odpowiednio nawilżone. – Gdzie idziesz? – Spytałam, nie chcąc, by gdziekolwiek odchodził. Szczególnie teraz. Szczególnie po tym, co zrobiliśmy. Poczułam przyjemne ciepło w brzuchu, uwalniające stado motylków. 

            - Muszę coś załatwić – odpowiedział zdawkowo, a jego postawa się zmieniła. – Będę niedługo – rzucił, otwierając drzwi. Zanim mogłam się odezwać, jego już nie było. 

            Tabletka, którą połknęła zaczęła działać. Migrena powoli ustępowała, a moje powieki z każdą chwilą coraz wolniej się rozchylały. Ponownie zapadłam w sen.

Megan’s POV:

            - Nie rób tego – usłyszałam męski głos z drugiego pokoju, gdy moja dłoń chwyciła telefon. James wpadł do salonu, wpatrując się w urządzenie.

            - Wiesz przecież, że powinna wiedzieć – stwierdziłam, chełpiąc się tą chwilą. Tak długo na nią czekałam.

            - Ale nie w taki sposób. Nie możesz od tak zrzucić na nią bombę, jeszcze w dodatku przez telefon.

            - Odkąd ty się o nią martwisz, hm? – Parsknęłam, siadając na fotelu. Założyłam nogę na nogę, czekając na chwilę, gdy uzyskam od niego pozwolenie. Jeszcze chwila.

             - Nie możesz zrobić tego Justinowi – jego głos był stanowczy, jednak wiedziałam, że szybko uda mi się złamać ten mur. 

            - Dobrze wiesz, że to już nie kwestia ich związku. Nie czujesz się winny tego, że ona przez ten cały czas żyje w niewiedzy? Nigdy nie powiedziałeś jej, że to wszystko między nami zaczęło się o wiele wcześniej. Nie wie, że zdradzałeś ją już dobre kilka miesięcy przed wyprowadzką.  James, naprawdę nie gryzie cię sumienie? – Zrobiłam smutną minę, by trochę go skruszyć. Chciałam żeby ta ździra byłą zraniona. Kate nie zasługuje na szczęście, a ja zrobię wszystko, by je odebrać. 

            Za to, że chciała mi go zabrać. Mojego Jamesa. Wredna, fałszywa suka.

            - Po prostu jest mi jej szkoda – kłamałam jak z nut, byleby tylko osiągnąć swój cel. 

            - Więc chcesz do niej zadzwonić i tak po prostu o wszystkim powiedzieć? – Parsknął sarkastycznie. – Mogłabyś ą równie dobrze zaprosić na całą uroczystość – zaśmiał się, przeczesując swoje włosy. Nagle w mojej głowie zapaliła się żarówka. 

            - A wiesz, że to wcale nie jest głupi pomysł? – Nim mógł mnie zatrzymać, znalazłam numer dziewczyny w kontaktach i po prostu zadzwoniłam.

Kate’s POV:

             Z mojego twardego snu, obudził mnie dźwięk telefonu. Justina nadal nie było. Sięgnęłam po komórkę, prawie natychmiast odbierając połączenie.

            - Tak? – Szepnęłam, próbując stłumić ziewnięcie. 

            - Katie? – Usłyszałam przesłodzony głos i od razu pożałowałam, że w ogóle się obudziłam.

            - Cześć Megan – rzuciłam od niechcenia, siadając na łóżku.

            - Mam dla ciebie propozycję nie do odrzucenia – emanowała wręcz podnieceniem, a mi od tego aż zachciało się wymiotować. Kaszlnęłam niezręcznie. Nie odezwałam się, więc ta ciągnęła dalej.

            - Wybierzesz się ze mną na kolację? Gdzieś za dwie godziny? – Za dwie godziny? Kolacja? Która jest godzina? Zaskoczona spojrzałam na zegarek. Kurwa, szesnasta. Przespałam prawie cały dzień? 

            - Serio? – Odezwałam się, zanim przemyślałam to, co chcę powiedzieć. Ta jedynie zaśmiała się słodko, a mnie znów wzięło na wymioty.

            - Muszę ci coś ważnego powiedzieć – stwierdziła, kiedy w końcu przestała się śmiać.

            - Okeeeej – odpowiedziałam przeciągle. 

            - W takim razie do zobaczenia za dwie godziny w Bestii (*to ten sam lokal, w którym Justin musiał uciekać do toalety, bo zauważył Jamesa i Megan*)

            - Taa – westchnęłam, a gdy połączenie zostało przerwane, w końcu uwolniłam tak długo przetrzymywane ziewnięcie. Zaskoczona i trochę zdenerwowana, ruszyłam w końcu do łazienki. O czym Megan może chcieć ze mną rozmawiać? 

            Po ponad godzinie wyszłam z hotelu. Wiał delikatny, chłodny wiatr. Wsunęłam kosmyki włosów, które uciekły z koka, za ucho, rozglądając się za taksówką. Po jakichś piętnastu minutach złapałam jedną i pośpiesznie do niej wsiadłam. Gdy tylko podałam miejsce docelowe, od razu pochłonęły mnie myśli na temat tego wieczoru.  

            O czym ona chce rozmawiać?

            Dlaczego tak nagle się do mnie odezwała?

            Ale jedna sprawa zastanawiała mnie bardziej od innych.

            Gdzie przez ten cały czas podziewa się Justin?

*

            Przekroczyłam wreszcie próg dobrze znanej mi restauracji. Starałam się dyskretnie rozejrzeć za blondynką, którą po kilku sekundach zauważyłam w jednym z boksów. Przybrałam na twarzy mały, fałszywy uśmiech, idąc w jej kierunku. Radość Megan na mój widok była tak bardzo przesadzona, że od razu wiedziałam, iż jest wymuszona.

            Gestem ręki wskazała miejsce naprzeciwko siebie. Rozsiadłam się wygodnie, a po chwili pojawiła się kelnerka. Zamówiłam sałatkę dnia i szklankę wody, wiedząc, że nic cięższego nie przełknę. Miałam za dużo na głowie. Krótsze włosy odruchowo przetarłam je z czoła, dłonią. 

            - Więc? – Przerwałam niezręczną ciszę.

            - Co więc? – Zapytała głupio, a ja poczułam, że zaczynam jej nienawidzić jeszcze bardziej.

            - Jezu, miałaś ze mną o czymś pogadać, tak? – Zacisnęłam szczękę, nie chcąc wybuchnąć. Zauważyłam, że ostatnio stałam się bardziej emocjonalna. A podobno miałam być właśnie bardziej twarda, prawda? 

            - Może tak grzeczniej, hm? – Z jej twarzy zniknął uśmiech, a w oczach pojawiły się groźne iskry. Zadrżałam.

            - Jeśli chcesz to mogę sobie iść. Nie mam zamiaru błagać cię o cokolwiek – podniosłam się w zamiarze wyjścia, jednak jej ręka znalazła się na moim nadgarstku i skutecznie mnie zatrzymała.

            - Siadaj, maleńka – znów ten fałszywy uśmiech, który doprowadzał mnie do szaleństwa.

            - Nie mam dużo czasu – wysyczałam, z westchnięciem opadając na fotel.

            - Ja ci go również nie chcę zabierać, pragnę jedynie byś o wszystkim się dowiedziała. 

            - Wszystkim, jakim kurwa wszystkim? – Wysyczałam, zdenerwowana. Podeszła do nas kelnerka z zamówieniem, ale ani myślałam o tym, by w tamtym momencie coś zjeść. 

            - Jezu, dziewczyno, co ty taka porywcza, co? – Jej śmiech przemienił się w pisk. Cholera, ona jest taka irytująca. 

            - Może najpierw porozmawiajmy, co u ciebie? Jak tam układa się tobie i Justinowi?

            - Nie mogłabyś nam obu tej zbędnej gadki odpuścić? Przejdź po prostu do sedna – wzięłam łyk napoju, gdyż nagle zrobiło mi się sucho w gardle. Miałam złe przeczucia. 

            - Jakaś ty porywcza. Już rozumiem, dlaczego tak bardzo podobasz się Justinowi – stwierdziła kokieteryjnie.

            - Nie znasz go – odpowiedziałam cicho, strzelając palcami. Nagle straciłam całą pewność siebie, a mój oddech przyśpieszył.

            - Oj, Katie, Katie – nagle dłoń blondynki, złapała moją. Chciałam się wyrwać, jednak jej uścisk był za mocny, a długie paznokcie wbiły mi się w skórę. Kciuk Megan zaczął głaskać moje knykcie. Poczułam jak włoski na moim ciele stają dęba.

            - Pamiętasz, gdy poznałaś mnie pierwszy raz? Wtedy, gdy przyszłaś niezaproszona do naszego hotelu? – Spytała, akcentując słowo „niezaproszona”. Nie chcą okazywać własnej słabości, przytaknęłam pewnie głową.

            - Prawie wygadałam się o naszej tajemnicy – ściszyła swój głos. Spojrzałam na nią zaskoczona, oczekując wyjaśnień. Nie odezwałam się ani słowem.

            - Mojej i Jamesa, tak dla jasności. – Mówiąc to wyszczerzyła się do mnie, jakbym miała jej dać cukierka. Nie ze mną te numery, paniusiu.

            - I? – Wydusiłam, siląc się na zdawkowy ton.

            - Praktycznie nic nie wiesz, dziewczyno. Nie jesteś świadoma czegoś, co działo się przez dobre kilka miesięcy – mało brakowało, a roześmiałaby mi się w twarz, gdy ja starałam się grać opanowaną i zupełnie niezainteresowaną.

            -  Więc jeśli jestem taka niedoinformowana to może mi o wszystkim powiesz, hm? – Sama byłam zaskoczona, że ów zdanie wydostało się z moich ust i to jeszcze tak płynnie. Moja podświadomość stanęła i zaczęła bić mi brawo. Uśmiechnęłam się dumnie.

            - Mój i Jamesa romans nie zaczął się kilka dni przed jego decyzją o przeprowadzce. Nadal zachodzę w głowę jak mogłaś tego nie zauważyć. Jesteśmy ze sobą od dobrych kilku miesięcy. Poznał mnie krótko po rozpoczęciu waszego związku, a ty przez cały ten okres byłaś okłamywana. – Mimo, że wpatrywałam się w nią jak zahipnotyzowana, jej słowa nie zrobiły na mnie ogromnego wrażenia, a pewnie takiego efektu oczekiwała. Nie ze mną te numerki, suko.

            - Wydaje ci się – specjalnie przedłużałam swoją wypowiedź, by ją zdenerwować. – Że tego nie wiedziałam, tak? Najwyraźniej twój chłopak nie mówi ci wszystkiego. Kiedy spotkaliśmy się ostatnim razem wszystko mi wygadał. – Łgałam jak pies, byleby wyprowadzić ją z równowagi. Najwyraźniej podziałało, ponieważ jej oczy powiększyły się, a szczęka zwęziła. 

            - Coś jeszcze? – Podniosłam widelec, umieszczając go w daniu. Nabiłam kawałek kurczaka i liść zielonej sałatki, które powoli wsunęłam do ust. 

            - W sumie to mam coś dla ciebie – stwierdziła, osiągając po raz kolejny spokój. Sięgnęła do swojej torebki, by po chwili wyjąć z niej bladoróżową kopertę. Podała mi ją, znów uśmiechając się szeroko. Nieśpiesznie wzięłam ją do rąk. Nożem, leżącym na stole rozcięłam górę, a moje drżące palce wyjęły zawartość.

            Przełykając głośno ślinę, rozłożyłam kartkę. 

            W moich dłoniach znajdowało się zaproszenie.

            Zaproszenie na ślub.

            Ślub Jamesa i Megan. 

            Po raz kolejny dziś zaschło mi w gardle.

~*~

od autorki: Chciałabym, żeby każdy zajrzał tutaj:
klik link klik
I jeszcze raz wszystkim z Was gorąco dziękuję za sto tysięcy wejść.
Gdybym tutaj napisała, że jesteście niesamowici, byłoby to niedopowiedzeniem roku.
Tym razem ograniczę się do notatki, bo znów zacznę ryczeć.
Wszystko macie wyjaśnione w linku.
PS. Jeszcze nigdy nie pisało mi się żadnego rozdziału tak łatwo.
Może to dlatego, że czekałam na ten moment od początku opowiadania?
Tweetujcie wasze opinie na temat rozdziału i opowiadania z hashtagiem #ypomPL, a ja wybiorę za kilka dni dwie osoby, no może trzy, jeśli będziecie zaangażowani, którym wyślę list.
W ramach podziękowania za…
wszystko.
PS2. Szczerze Wam powiem, że nie pamiętałam, czy pisałam o tym ile trwał związek Kate i Jamesa, dlatego wszędzie pisałam "kilka miesięcy". Mam najwyraźniej sklerozę. xd


70 KOMENTARZY = NOWY ROZDZIAŁ