21. Every tomorrow is a day I never plan.

!NOTATKA POD ROZDZIAŁEM!
Miłego czytania misie x 

Kate’s POV:

            - Kate? Potrzebuję cię, teraz. – Usłyszałam drżący głos James’a po drugiej stronie słuchawki i prawie natychmiast wróciła do mnie umiejętność racjonalnego myślenia. Spojrzałam na podnieconego Zac’a, siedzącego w kabinie z opuszczonymi spodniami i nadal rozchylonymi ustami.

            - Słucham? – Mój głos był mocno zachrypnięty przez alkohol, którym się upiłam.

            - Skarbie – słowo delikatnie wypowiedziane przez chłopaka spowodowało u mnie drżenie palców.

            - Jestem zajęta – powiedziałam szybko, chcąc uniknąć dalszej rozmowy, jednak niezbyt mi się to udało, ze względu na jego reakcję.

            - Pewnie pieprzysz się z Bieber’em, mam rację? – Poczułam ciarki na całym ciele, gdyż jego humor zmienił się w ciągu kilku sekund. 

            - Kim jest Bieber? – Spytałam idiotycznie.

            - Jesteś w nim zakochana, a nawet nie podał ci swojego nazwiska? – Zarechotał złośliwie. – Justin, jest tam teraz, tak? – Słysząc jego słowa, obróciłam się twarzą do nieznajomego, z którym dzieliłam kabinę. Poczułam ukłucie w brzuchu na samą myśl tego, co właśnie zrobiłam.

            - Nie, nie ma go tu – odpowiedziałam pośpiesznie, zakłopotana i zawstydzona swoim postępowaniem.

            - Więc mogłabyś przyjechać? To naprawdę dla mnie ważne – nie potrafiłam uwierzyć w to, co się działo. Głos James’a z każdym wypowiadanym wyrazem coraz bardziej załamywał się, aż zamilkł, a ja usłyszałam jego… płacz?

            - Zaraz będę w twoim mieszkaniu – rzuciłam i po chwili wcisnęłam czerwoną słuchawkę. Poprawiając swój strój, zaczęłam bełkotać niezrozumiałe zdania skierowane do blondyna, jednak on za bardzo się nimi nie przejmował, bo był bliski zaśnięcia. Szczerze powiedziawszy – martwiłam się o stan swojego byłego. Nigdy nie słyszałam, by był w takiej rozsypce, a spędziłam z nim naprawdę kawał czasu.

            Wyjście z klubu zajęło mi trochę, ze względu na nachalnych dupków, którzy przystawiali się do mnie. Przyznam, że nie obyło się bez użycia siły, oczywiście jedynie w kwestii samoobrony.

            Nie wierzyłam we własne szczęście, gdy stanęłam na prawie opustoszałej ulicy, a na parkingu zauważyłam taksówkę. Podbiegłam do niej, nie zważając nawet na ból w stopach. Dzięki później porze znalazłam się pod wieżowcem w pięć minut. Energicznym krokiem podeszłam pod drzwi, by dostać się do lobby, jednak zatrzymał mnie dziwny dźwięk. Kilka metrów dalej znajdowała się ławka, na której siedział nie, kto inny jak James. 

            - Jestem – powiedziałam z zadyszką, siadając obok niego. Nim mogłam zaprotestować jego ramiona oplotły moje ciało. Do moich nozdrzy dostał się odór Danielsa.

            - Nie wierzę. Oboje jesteśmy najebani, ja czuję się jak dziwka, a ty beczysz. Do czego my się Jay nawzajem doprowadziliśmy, co? – Zadrwiłam, zanim zdołałam ugryźć się w język. Przez natłok zdarzeń nadal miałam skłonność do gadulstwa.

            - I to wszystko przeze mnie – jego odpowiedź była ledwie słyszalna przez podmuchy wiatru. Zestresowana zaczęłam „strzelać” palcami, do czasu, aż chwycił moje dłonie i spojrzał mi w oczy. Światło ulicznej latarni rzucało na nas poświatę, dzięki czemu mogłam zauważyć jego smutne oczy.

            - Wszystko spierdoliłem – odezwał się w końcu, po długiej chwili ciszy. Siedzieliśmy praktycznie naprzeciw siebie, trzymając swoje ręce splecione. 

            - James – wiedząc, że jest w złym stanie chciałam poprawić mu jakoś humor, jednak przerwał mi.

            - Nie próbuj mnie nawet obronić, bo to ty powinnaś być na mnie wściekła.

            - Byłam – zagryzłam wnętrze policzka, bojąc się rozwoju tej rozmowy. – Ale przeszło mi. Teraz mam Justin’a – ku mojemu zaskoczeniu, przerwał mi krzykiem.

            - Nie! – Spojrzałam na niego pytająco, zupełnie wytrącona z równowagi.

            - Nie możesz z nim być.

            - Bo? – Warknęłam. Był pijany i gadał bzdury, więc dlaczego nadal tam siedziałam?

            - Po prostu nie możesz! – Warknął, łapiąc dłońmi moją twarz. Czułam na policzkach jego przyśpieszony oddech.

            - Nie rozumiesz, prawda? – Mówiąc to, delikatnie musnął palcem moją kość policzkową.

            - Nadal jesteś moja. Nie pozwolę ci odejść – z głośnego tonu, nagle przerodził się chwiejny szept.

            - Bredzisz – warknęłam przez zęby, chcąc wstać, jednak jego szybki refleks i mocne ramiona mnie zatrzymały.

            - Chociaż mnie wysłuchaj, skarbie – jego niebieskie oczy dziwnie szkliły się, gdy ja starałam się uspokoić bicie serca. 

            - Spierdoliłem, zostawiając cię dla Megan, ale teraz nie naprawię tego słowami. Nic nie cofnie moich błędów, ale chcę byś w końcu zrozumiała, co do ciebie czuję. Każdy twój uśmiech poprawia mi humor, twój głos, gdy wypowiadasz nawet najprostsze zdania uwalnia stado motyli w moim brzuchu. To, co mówię, zawsze wypowiadają kobiety, ale nie potrafię nic więcej. To oklepane. Teraz, gdy jesteś z Justin’em – zamilkł na chwilę, a mi przez myśl przeszło pytani to ja z nim jestem?

            - Wreszcie zrozumiałem, co straciłem. – Słysząc jego pełen żalu głos, wzięłam głęboki oddech. – Jestem również pewny, że nie byłaś ze mną szczęśliwa. Tak prawdziwie, jak jesteś teraz przy nim. Straciłem cię i niestety tego nie zmienię, bo ty masz Bieber’a, a ja mam Megan. Chciałem byś po prostu wiedziała, że rozumiem swoje błędy i najchętniej cofnąłbym czas, by znów być przy tobie. – Na jego twarzy pojawiły się strużki łez, a ja machinalnie starałam je wierchem dłoni i zanim mogłam ją zdjąć, James mnie zatrzymał.

            - Brakowało mi ciebie – dopiero po chwili dotarło do mnie to jak blisko siebie się znajdujemy. Praktycznie siedziałam na jego kolanach, a nasze usta znajdowały się od siebie w odległości kilku milimetrów. 

            - Przestań – szepnęłam, nie chcąc by do czegoś doszło. Kiedy w końcu się od niego uwolniłam, on odpieprza takie akcje. Wcześniej nie obchodziły go moje uczucia, a teraz nagle chce do mnie wrócić. 

            -  Nie potrafię się od ciebie odsunąć – jego oddech wylądował na moich ustach, sekundę przed pocałunkiem. Nie spodziewałam się, że się do tego posunie. Jego wargi masowały moje, kiedy w mojej głowie toczyła się walka. Z jednej strony chciałam go odrzucić, uderzyć czy cokolwiek, a z drugiej tęskniłam za jego pocałunkami. Niestety jak to często u mnie bywa mój rozum przegrał z pożądaniem i poddałam się. Chłonęłam każdy jego najczulszy dotyk. Męska dłoń sunęła po moim policzku, by po czasie skierować się w stronę piersi. Płonęłam, nie będąc pewną swoich poczynań. 

            Kiedy w końcu zabrakło mi powietrza, odsunęłam się. Obydwoje czuliśmy się niekomfortowo w tej sytuacji, przez co nie potrafiliśmy na siebie spojrzeć. Najpierw zrobiłam loda jakiemuś nieznajomemu, teraz nagle całuje się z James’em – co dzisiaj jest ze mną nie tak?!

            - Tęskniłem za tym – jęknął, kładąc dłonie na moich odkrytych udach. 

            - Wiesz, że to niewłaściwe? 

            - Nic nie poradzę na to, co czuje moje serce – na te słowa, poczułam ogromną gulę w gardle. Nasze spojrzenia wreszcie się spotkały. Wyjęłam z torebki telefon, po chwili przerażona godziną. Była czwarta rano.

            - Kurwa – syknęłam, wstając. Chłopak zrobił to samo, a jego ciało natychmiast się zachwiało. Był bardziej nawalony niż sądziłam. 

            - Muszę wracać – stwierdziłam, wybierając numer. Dzięki ci Boże, że taksówki były również dostępne w nocy. Po chwili usłyszałam głos starszego mężczyzny, któremu podałam adres. Ramiona James’a znalazły się na mojej talii, gdy stałam tam, wpatrując się w światło latarni.

            Trwaliśmy tak bez słowa, w oczekiwaniu na przyjazd samochodu. Bałam się powrotu do hotelu, gdyż wiedziałam, że będę musiała zmierzyć się z Justin’em, jednak cały czas przetwarzałam w myślach słowa Jay’a. On nadal coś do mnie czuł, szkoda tylko, że teraz, kiedy w końcu jestem „szczęśliwa” z innym.

            Nasze pożegnanie trwało krótko. Musnął wargami moje czoło, szepcząc:

            - Odezwę się jak najszybciej, kochanie. – Nie odpowiedziałam, drżącymi nogami kierując się do auta. Siedząc na tylnim siedzeniu, podczas podróży, cały czas przetwarzałam zdarzenia z dnia dzisiejszego. Kłótnia z Justin’em, potem klub i feralne zdarzenie w toalecie, a na koniec spotkanie ze swoim byłym, które również obróciło się przeciwko mnie.  Nie miałam bladego pojęcia, co robię. 

            

            W apartamencie poszłam od razu do łazienki, nie zwracając uwagi na wnętrze pokoju. Wodą i odrobiną toniku zmyłam makijaż, zdjęłam sukienkę, zostając jedynie w majtkach. Nie przejmowałam się tym wcale, bo naprawdę chciało mi się spać. Kiedy wreszcie dotarłam do łóżka, poczułam obok siebie czyjeś ciało. Przez resztki alkoholu we krwi i zmęczenie nawet się nie przestraszyłam. Rzuciłam tylko okiem na męską twarz. Twarz Justin’a. Z uśmiechem na twarz, nie przejmując się nawet tym, co czekać mnie będzie jutro, zasnęłam.

~kilka godzin później~

            Poczułam chłodny powiew wiatru na moich odkrytych piersiach, przez co mruknęłam zniecierpliwiona. Głowa pękała mi w szwach, a słoneczne promienie nie pozwalały mi otworzyć oczu. Nagle stało się coś, przez co prawie wyskoczyłam z łóżka.

            - Powinniśmy chyba porozmawiać. – Zachrypnięty i stanowczy głos Justin’a spowodował powrót wszystkich nocnych zdarzeń. Z przerażeniem rozchyliłam powieki. Wściekły szatyn siedział na łóżku, napinając nerwowo szczękę. Przerażona przełknęłam resztki śliny, w oczekiwaniu na to, co miało się zdarzyć…

~*~

~*~

od autorki: Możecie mnie zabić za długość rozdziału, bo są to zaledwie trzy strony,
ale właśnie zaczęłam wakacje i częściej wychodzę ze znajomymi,
co również wiąże się z tym, że mniej czasu poświęcam blogowi.
Dlatego chcę dziś/jutro napisać rozdział do przodu, żebyście później nie narzekali,
bo szczerze powiedziawszy mam dość spamu na asku. Nie zabraniam oczywiście pytać się o to, kiedy rozdział, bo to oznacza, że jesteście zainteresowani, ale niektórzy zaczęli mnie obwiniać i hejtować.
Jesteście dla mnie cholernie ważni i chcę żebyście wiedzieli, że nigdy nie zawieszę bloga, bez względu na wszystko. Dlatego też proszę, żebyście komentowali, bo wtedy wiem, ze mam dla kogo pisać. :)

Czy tylko ja jestem przerażona tym wszystkim?
Teraz wszystko nagle spadło na biedną Kate, która nie potrafi sobie poradzić z uczuciami.
Sądzicie, że powie o wszystkim Justin'owi?
No i zostawiam was z rozmyślaniem nad tym czy James naprawdę za nią tęskni,
czy po prostu... chce dobrać się do jej majtek?
Zaskoczeni obrotem spraw? Mam nadzieję, że tak. ♥ 

PRZEPRASZAM ZA BŁĘDY, ROZDZIAŁ NIESPRAWDZONY.