06. You're the perfect lullaby.

            Deszcz za oknem nasilał się z każdą chwilą, gdy ja siedziałam opatulona w ciepłej kołdrze, sącząc herbatę z miodem. Zastanawiacie się pewnie, dlaczego nie wyruszyłam z samego rana na spotkanie z James’em. Pogoda mi to niestety uniemożliwiła. To nie tak, że woda jest jakąś wielką granicą, jednak przy pierwszym starciu chciałam wyglądać jak najlepiej. Postanowiłam, więc zostać dziś w swoim apartamencie, by trochę ponarzekać na własne życie i na pieprzony pech, który towarzyszy mi od dnia narodzin. Zapas moich łez najprawdopodobniej został wyczerpany, bo w tamtym momencie ani jedna nie potrafiła uciec na wolność. Od wczorajszego wieczora wypełniała mnie jedynie złość i frustracja, wywołana zachowaniem Justin’a. Chciałam za wszelką cenę o nim zapomnieć, by skupić się na tym, co zrobię, gdy w końcu zobaczę James’a, jednak im bardziej starałam się go z głowy wyrzucić, wracał do mnie z podwójną siłą, ciągle powtarzając „jesteś naiwną i głupią suką!”. Czułam się słaba i rozdarta. Po naszej kłótni zamówiłam taksówkę i już godzinę później byłam w hotelu, a po powrocie do pokoju od razu poszłam spać, zmęczona wydarzeniami z dnia. Dzisiaj natomiast miałam więcej czasu, by to wszystko przeanalizować i chociaż postarać się zrozumieć. Widok za oknem nie napawał mnie optymizmem, szczególnie, że coraz mocniej padało. Miałam przemożną chęć pójścia spać na kilka najbliższych godzin. Żeby wyprostować, zdrętwiałe już nogi wstałam z łóżka i poszłam się wykąpać. Kąpiel w wannie pomagała mi skupić myśli, które teraz krążyły od James’a do Justin’a, nie pozwalając mi nawet na chwilę odetchnąć. Postanowiłam skupić się na chłopaku, z którym wczoraj poważnie się pokłóciłam. Jego zachowanie i podejście do całej sprawy napawało mnie wręcz wstrętem, a słowa, których wczoraj użył szalały w mojej podświadomości. Nie chciałam już mieć z nim nic wspólnego, ale mimo mojego postanowienia nie potrafiłam zapomnieć. Mimo dziwnych relacji z szatynem, marzyłam o spotkaniu z James’em. Pragnęłam wylądować w jego ramionach i nie wypuszczać go przez kilka dni. Wierzyłam, że wszystko niedługo wróci do normy – znów będziemy razem i nikt nam nie zaszkodzi. 

            Woda już wystygła, więc z wielką niechęcią wynurzyłam się, tym samym okrywając ciało puszystym hotelowym ręcznikiem. Na mojej skórze pojawiła się gęsia skórka. Podeszłam do zaparowanego lustra, które machinalnie przetarłam morką dłonią. Widząc swoje odbicie, mimowolnie się uśmiechnęłam. Lica miałam czerwone, natomiast worki pod oczami prawie całkowicie zniknęły. Wracałam do formy, a przynajmniej tak mi się wydawało. Po wytarciu torsu i ramion założyłam dużą czarną męską koszulkę, która należała wcześniej do James’a. Mimo, że jego zapach już dawno z niej uleciał, czerpałam satysfakcję z posiadania rzeczy należącej do niego. 

            Po włożeniu bielizny byłam w stanie bez przeszkód wyjść z łazienki. Nie wyobrażacie sobie mojej miny, kiedy zauważyłam Justin’a siedzącego na kanapie. W pierwszej chwili sądziłam, że mam urojenia, ale kiedy chłopak usłyszał kroki i odwrócił się w moją stronę – byłam pewna, że to nie halucynacje. 

            - Kate – zaczął, a we mnie zawrzało. Serce zaczęło bić szybciej, kiedy on zrobił kilka kroków w moją stronę.

            - Co ty tutaj robisz?! – Krzyknęłam, wiedząc, że ludzie przechodzący korytarzem mogli mnie bez przeszkód usłyszeć.

            - Błagam, nie krzycz – chłopak prawie szepnął, doprowadzając mnie swoim spokojnym tonem na krawędź.

            - Wyjdź stąd! Już! – Warknęłam, gestykulując rękami, mając nadzieję, że czym prędzej zejdzie mi z oczu.

            - Nie pójdę – stwierdził i zatrzymał się przede mną.

            - Co? – Spytałam w pierwszej chwili, a kiedy chłopak zbliżył się o krok w moją stronę, wyciągnęłam ramiona przed siebie, chcąc go zatrzymać.

            - Idź stąd albo wezwę kogoś z ochrony – stwierdziłam, ale nie krzyczałam już, wiedząc, że to go i tak nie powstrzyma.

            - Oboje wiemy, że tego nie zrobisz – spojrzał na mnie, a ja prawie utonęłam w karmelu jego tęczówek. Szatyn ujął mnie delikatnie za nadgarstki i opuścił mi ramiona, wzdłuż mego ciała. Zadrżałam na dotyk jego palców. Chłopak „zjechał” wzrokiem po moim pół nagim ciele. Zachwiałam się. 

            - Jesteś pewny? – Jęknęłam z bezsilności, dobrze wiedząc, że było to pytanie retoryczne. 

            - Chcesz, żebym na to odpowiedział? – Zaśmiał się cichutko, a ja mimowolnie uśmiechnęłam się. Co w tym człowieku jest, że kiedy tylko widzę jego uśmiech odpuszczam mu wcześniejsze winy? Nagle cała złość, którą czułam do niego zniknęła. Dlaczego? Sama nie znałam odpowiedzi na to pytanie. Nie wiedziałam jak na to wszystko zareagować, więc przeszłam tuż obok, ocierając się łydką o jego spodnie i usiadłam na kanapie, tam gdzie przed chwilą siedział on sam. Bez słowa. Nie potrafiłam niczego z siebie wydusić. Kolejnym zaskoczeniem było dla mnie to, że usiadł obok, moszcząc się kilka centymetrów dalej.

            - Jesteś zła, prawda? – Spytał, a ja nie miałam sił, by znów się kłócić, dlatego też milczałam. Czułam jego świdrujący wzrok na twarzy. Zbliżył się, a ja poczułam jak serce przyśpiesza, a oddech więźnie w gardle. – Kate, odezwij się – położył swoją dłoń na moim odkrytym kolanie. Nawet go nie odepchnęłam. Nic nie zrobiłam, wpatrując się jedynie w martwy punkt na ścianie i starając się opanować urywany oddech. 

            - Masz zamiar mnie ignorować, tak? Nie sądzisz, że lepiej byłoby porozmawiać? – Zbliżył się do mnie, przez co poczułam jego ciepły oddech na policzku. Postanowiłam nie odpowiadać, wiedząc, że mój głos byłby teraz chwiejny i ledwo rozpoznawalny. Pokręciłam głową na nie, by dać mu do zrozumienia, że nie mam najmniejszej ochoty z nim konwersować. Kątem oka widziałam jak jego szczęka się zaciska, a oczy powoli ciemnieją. 

            - Jeżeli teraz wyjdę już więcej nie wrócę, jesteś tego świadoma? – Szepnął, a jego głos zmienił się w mroczny i erotyczny, a ja poczułam jak mimowolnie ściskam kolana. Justin nie odrywał ode mnie wzroku, ale w końcu wstał z kanapy. Szedł w stronę drzwi powolnym krokiem, sądząc pewnie, że jeszcze zmienię zdanie. Byłam nieugięta i mimo ochoty zawołania go, gdy już złapał za klamkę, siedziałam cicho. Ostatnim wspomnieniem po Justin’ie było trzaśnięcie drzwiami. Schowałam twarz w dłoniach i zaczęłam płakać. Sądziłam, że wszystko wraca do normy, a wystarczył on, by to wszystko zniszczyć. Cisza otulona dźwiękiem mojego łkania została przerwana przez dźwięk telefonu. Spojrzałam na bok, by ujrzeć na kanapie moją komórkę. Skąd ona się tu wzięła? Sięgnęłam po urządzenie i drżącym palcem odblokowałam ekran. 

Nadawca: Justin aka największy dupek na świecie. 

Zapisałem ci mój numer, odezwij się, kiedy przestaniesz być suką.

            Tego było za wiele. Mimo, że moje wczorajsze emocje opadły to dzisiaj zrozumiałam jaki wpływ ma na mnie Justin. Byłam bliska temu, by przebaczyć mu to, co zrobił, bez względu na wcześniejsze postanowienia. W jednej chwili potrafiłam przytulić się do niego i powiedzieć, że chcę zapomnieć o wszystkim. Omotał mnie i to w najdziwniejszy sposób, jaki mogłam sobie wyobrazić. Nie mogę. Chciałabym, ale jeżeli on nadal nazywa mnie suką nie potrafię. Rzuciłam telefonem przez ramię, słysząc stłumione uderzenie, sygnalizujące, że komórka wylądowała na łóżku. Łzy znowu zaczęły płynąć…

Justin’s POV: 

            Spierdoliłem. Wiem to i nie musicie mi tego powtarzać. Jestem zadufanym w sobie idiotą, a ona… Jest piękna, to na pewno. Urocza i czarująca, jednak jej sposób bycia mnie irytuje, cholernie. Po wyjściu z jej apartamentu udałem się do windy, by jak najszybciej stąmtąd wyjechać. Dziś akurat nie miałem nic ważnego do zrobienia, więc bez przeszkód mogłem odpocząć. Moje ciało może i było zrelaksowane, jednak umysł ciągle wracał do zdarzenia, które miało miejsce przed chwilą. Jej brązowe, mokre włosy okalające drobną twarzyczkę. Na samo wspomnienie jej ciała zrobiło mi się gorąco. Wbiegłem do holu, a wszystkie spojrzenia kobiet spoczęły na mnie. Kiedyś może i cieszyłbym się z uwagi, którą skupiam, jednak już mi się to znudziło. Wybiegłem na zewnątrz, gdzie deszcz siekał niemiłosiernie i w końcu udało mi się dotrzeć do samochodu. Gdy już znalazłem się w środku, odpaliłem silnik. Zanim wyruszyłem w drogę udało mi wysłać do Kate sms’a, który miał na celu sprowokowanie jej. Uwielbiam patrzeć jak się denerwuje. Wtedy jej twarz nabiera zupełnie onieśmielającego wyrazu, a ja ląduje w jej sidłach. Urzekła mnie odkąd pierwszy raz wpadła w moje ramiona. A cała ta historia z jej byłym chłopakiem jest mocno popieprzona. Niczym cios w plecy. Dłonią odblokowałem wycieraczki, by mieć lepszą widoczność. Starałem się zapomnieć. Odpuścić. I nie potrafię. To uczucie mnie ogłupia i dezorientuje. Usłyszałem dźwięk sms’a i zerknąłem na ekran smartfona, zmartwiony, że nadawcą nie jest Kate.  Czy Kimberly nie może mi dać odpocząć, chociaż dzisiaj, gdy i tak w niczym się jej nie przydam? Stając na czerwonym, uderzyłem pięścią w kierownicę, wściekły z całego obrotu sprawy. Obraz jej pięknych nóg, wystających spod czarnej męskiej koszulki siedział w mojej głowie. Dopiero teraz dotarło do mnie, że należała pewnie do jej ukochanego. Pieprzony pech. Pochłonięty przez własne myśli, nawet nie zauważyłem, kiedy światło zmieniło się na zielone. Poganiany przez trąbienie za mną, skręciłem. Cholera, cholera, cholera! Wyjdź w końcu z mojej głowy, bo oszaleję, Kate!

            Kilka minut po dziewiątej wieczorem zawróciłem samochód. Miałem w planach powrót do hotelu i wypicie całej butelki whisky, by zapomnieć o problemach, które sam stworzyłem. Wychodząc z auta na parkingu przed szklanym budynkiem zauważyłem, że kłębiaste chmury na niebie przybrały odcień granatu. Przechodząc przez próg drzwi usłyszałem w pobliżu grzmot. Pogoda idealnie oddająca moje uczucia. Zbierało się na burze, zupełnie jak w moim wnętrzu. Wsuwając telefon do kieszeni spodni, poczułem wibracje. Spojrzałem na ekran, będąc pewnym, że była to wiadomość od operatora. Sądziłem, że mam coś ze wzrokiem, kiedy wyświetlił mi się numer Kate.

„Proszę, przyjdź.”

            Nie potrzebowałem nic więcej. Wbiegłem do holu, ignorując dezaprobujące spojrzenie gości i ruszyłem do windy. Może coś się jej stało? Starałem się upchnąć czarne scenariusze na dno mojego umysłu. Droga do apartamentu dziewczyny strasznie mi się dłużyła, przez co robiłem się jeszcze bardziej nerwowy. Bez pukania, wpadłem przez drzwi, by zobaczyć jej drobne ciało drżące w fałdach łóżka.

            - Co się dzieje? – Spytałem od razu podchodząc do niej. Bez zastanowienia zdjąłem buty i usiadłem obok niej. Płakała, a ja poczułem gulę w gardle.

            - To przeze mnie? – Szepnąłem, łapiąc jej dygoczące ramie. – To przeze mnie płaczesz? – Ponagliłem ją, nie mogąc wytrzymać tego oczekiwania. 

            - Nie – szepnęła. – Ja… Od dziecka boje się burzy – powiedziała słabo. Po chwili usłyszeliśmy grzmot, a na horyzoncie widoczna była jasna smuga błyskawicy. Przerażona Kate podskoczyła.

            - Przynieść ci coś na uspokojenie? – Nie czułem się w tamtej chwili komfortowo, zupełnie nie wiedząc, co ze sobą zrobić.

            - Po prostu mnie przytul – wiedziałem, jak trudne to dla niej było, więc położyłem się tuż obok, mogąc poczuć ciepło jej ciała. Jedno ramie wsunąłem pod jej szczupłą talię i przyciągnąłem ją do mnie. Cieszyłem się, że nie narzekała na moją bezpośredniość.

            - Spróbuj zasnąć, nie zostawię cię – powiedziałem zupełnie nieprzemyślanie, ale dotarło do mnie, że była to prawda. Cokolwiek by się nie działo, nie miałem zamiaru jej opuszczać. Nie odpowiedziała mi, ale za to wtuliła się mocniej w moją klatkę piersiową. Burza za oknem nie słabła, ale mimo to dziewczyna przestała się trząść. Nie przejmowałem się tym, że leżę tuż obok w ubraniach i z wilgotnymi włosami. Napawałem się jej obecnością, wiedząc, że na długo zapamiętam zapach tych jasno brązowych włosów. Po kilkunastu minutach oddech Kate zwolnił, a ja wiedziałem, że zasnęła. W moich ramionach. Cholera. Nie wiem jak długo leżałem u jej boku, gdy ścierpła mi noga. Spróbowałem się minimalnie przesunąć, by coś zrobić z tym uczuciem dyskomfortu, gdy dziewczyna jęknęła, a na mnie zadziało to tak jak na każdego innego mężczyznę. Zawahałem się przez chwilę, oczekując jej reakcji. Dziewczyna przekręciła się twarzą do mnie, a mnie zamurowało, gdy zaczęła składać na mojej żuchwie drobne pocałunki. Nie zatrzymywałem jej, nie chcąc jej budzić. Dobra, kogo ja okłamuję. Nie powstrzymywałem jej, bo było to cholernie przyjemne. Mokre wargi Kate znaczyły drogi po moim jednodniowym zaroście, a ja marzyłem tylko o tym, by to odwzajemnić. Ona jakby czytając mi w myślach skierowała się w stronę moich złaknionych ust, a gdy poczułem jej język, myślałem, że oszaleję. Pośpiesznie oddałem pocałunek, starając się nie działać zbyt energicznie, pamiętając o tym, że ona cały czas śpi. Po krótkim czasie, który dla mnie trwał jak sekunda odsunęła się od mnie, znów moszcząc się na mojej klatce piersiowej. W tamtej chwili napawałem się nadzieją, że może pomiędzy nami jeszcze nie wszystko stracone. Jednak dziewczyna miała inne plany. Wypowiedziała zdanie, które niczym igła przebiło moją bańkę szczęścia.

            -  James, kocham cię.

~*~

Hm…

:) 
Krótko, ale za to macie perspektywę Justin'a,
której tak bardzo starałam się unikać.
Czekam na wasze opinie, bo ja sama mam mieszane uczucia co do tego rozdziału. 

Denerwuje mnie zachowanie Kate, ale całe szczęście - niedługo się ono zmieni. ♥ 

Nie wiem kiedy dodam kolejny rozdział,
bo niedługo mam egzaminy gimnazjalne
i muszę się do nich przygotować.
Ściskam misie. ♥ 

maniaczę, klik, klik