28. Will your mouth still remember the taste of my love?

Kate’s POV:

            - Powiedziała mi o ślubie – wydusiłam w końcu. Dłoń Justina mocniej zacisnęła się na moim boku. 

            - Jak to? Co ci powiedziała? – Ku mojemu zaskoczeniu, w jego głosie ewidentnie było słychać nie tyle szok, ale przerażenie. Strach. 

            - Wręczyła mi zaproszenie na jej i Jamesa ślub. Kopertę mam w torebce – odpowiedziałam na jednym tchu. Justin milczał, więc ciągnęłam dalej, chcąc rozładować napięcie, które powstało między nami. 

            - Zaprosiła mnie, a nie chcę iść sama, więc… Mógłbyś pójść ze mną? – Szepnęłam, gładząc dłonią jego ramię.

            - Nie chcę teraz o tym rozmawiać – odpowiedział szorstko. – Porozmawiamy rano, a teraz śpij – jego zimy ton wywołał na mojej skórze ciarki, ale nie sprzeciwiłam się. Byłam zmęczona, więc przymknęłam powieki. Chwilę później poczułam jak szatyn przyciąga mnie do siebie i całuje mój kark. Nie spałam jeszcze przez dobre pół godziny, mimo zamkniętych oczu. Wiedziałam też, że Justin również nie śpi – co jakiś czas nerwowo się wiercił. Wreszcie zaczęłam odpływać, leżąc z nim w pozycji na łyżeczkę. 

Justin’s POV:

            Długo nie mogłem zasnąć, przerażony jej zaproszeniem. Jak miałem powiedzieć, że nie mogę z nią pójść, bo idę z inną osobą? Nie byłem w stanie wyznać jej tego, że wiem o tej uroczystości już od dawna i że to właśnie tego dnia tak bardzo się bałem. 

            Kiedy po przebudzeniu sprawdziłem godzinę, na moją twarz wpełzł uśmiech. Idealnie. Było kilka minut po ósmej, więc miałem trochę czasu. Rozejrzałem się po apartamencie, by w końcu zatrzymać swoje spojrzenie na Kate. Leżała naga, przykryta połami pościeli, a ja nagle zapragnąłem zostać z nią. Wiedziałem jednak, że nie mogę. Najostrożniej jak potrafiłem wyszedłem z łóżka, po drodze zbierając swoje ubrania. Gdy w końcu ogarnęłam się, nie potrafiłem nie spojrzeć na dziewczynę. Jej śpiąca twarz była rozkoszna. Może to i głupie, ale cieszyłem się z jej szczęścia szczególnie, iż wiedziałem, że ten stan nie potrwa długo. Musiałem jej przez najbliższy tydzień, aż do ślubu dać jak najwięcej z siebie, by ode mnie nie uciekła.

            Wreszcie oderwałem od niej swój wzrok, po cichu szukając kartki i długopisu. Zajrzałem do kobiecej torebki, gdzie w końcu znalazłem notatnik i coś do pisania.

Będę niedługo. Nie wychodź z apartamentu, proszę.

                                                                Twój Justin.

PS. Kocham Cię.

Głęboko wzdychając, zostawiłem karteczkę na swojej poduszce. Przez cały czas wpatrując się w jej twarz, wyszedłem i skierowałem się do własnego pokoju, chcąc się przebrać. 

*

            Najszybciej jak mogłem wyszedłem wreszcie z hotelu, kierując się w stronę mojego samochodu. Wiedziałem, że ryzykuję, zostawiając ją samą, ale musiałem z kimś porozmawiać. Nie miałem pojęcia, co w tej sytuacji mam zrobić.

*

            - Kim?! – Krzyknąłem wchodząc do domu bez pukania. Pośpiesznie zdjąłem buty i wszedłem do salonu. Nie było jej na parterze, więc popędziłem na piętro, do jej sypialni. Pokój był już zalany promieniami słonecznymi, które jeszcze bardziej rozjaśniały białe ściany. Blondynka smacznie spała, więc, żeby ją obudzić sięgnąłem po kołdrę i z impetem ją zrzuciłem. Nagły powiew wiatru zaatakował jej półnagie ciało, dzięki czemu sycząc, otworzyła oczy. 

            - Dzień dobry, śpiochu – zaśmiałem się, siadając na materacu.

            - Justin, kurwa – jęknęła, przecierając twarz. – Nienawidzę cię. 

            - Tak, tak, a teraz wstawaj, bo mam problem.

            - Miła odmiana – odpowiedziała sarkastycznie, unosząc się na łokciu. Spojrzała na mnie chłodno, a ja automatycznie wstałem.

            - Poczekaj w salonie, zaraz zejdę – powiedziała, próbując dłonią przygładzić włosy. 

            - Jeśli nie zejdziesz za pięć minut, wrócę tu i sprawdzę, czy znowu nie śpisz – zagroziłem, kierując się w stronę drzwi. 

*

            Przez ponad dziesięć minut siedziałem na kanapie, czekając na dziewczynę. Kiedy wreszcie zdecydowałem, że pójdę po nią, usłyszałem kroki na schodach. Obróciłem głowę, by zobaczyć Kim w całkiem innej odsłonie niż przed momentem. Byłem pełen podziwu, że potrafiła tak szybko ubrać się i umalować. Włosy miała jednak nadal w lekkim nieładzie, ale dodawały jej uroku.

            - Więc co znów się dzieje w raju? – Spytała, siadając na fotelu, krzyżując przy okazji nogi.

            - Daleko nam jeszcze do raju – westchnąłem, kładąc dłonie na kolanach.

            - Chyba wszyscy o tym wiemy – zaśmiała się ciepło, zupełnie nie przejmując się moim zdenerwowaniem.

            - Kim, ona już wie – wyznałem cicho, unikając jej spojrzenia. Wręcz czułem jak świdruje mnie swoimi piwnymi oczyma. 

            - Powiedziałeś jej o wszystkim? – Spytała, a ku mojemu zaskoczeniu jej ton był ciepły, jakby starała się mnie pocieszyć. 

            - Zwariowałaś? – Podniosłem głos, zdziwiony jej spekulacjami. – Megan ją zaprosiła.            - I? 

            - No i poprosiła, żebym z nią tam poszedł. – Przełknąłem głośno ślinę. 

            - I co z tego? – Dziewczyna zaczęła chichotać, jednak kiedy zgromiłem ją wzrokiem, zakryła swoje usta dłonią. 

            - Oh, pewnie zapomniałaś o bardzo ważnym fakcie, otóż oboje jesteśmy tam zaproszeni i wiedzieliśmy o tym ślubie od dawna. – Warknąłem, przeczesując włosy palcami. Odetchnąłem głęboko kilka razy, próbując uspokoić złość, która powoli rozlewała się w moich żyłach. 

            - Przecież dobrze Justin wiedziałeś, że to się tak skończy. Ona i tak by się dowiedziała, a teraz jesteś nagle wielce zaskoczony. Po prostu musisz powiedzieć jej prawdę – odpowiedziała z taką prostotą, że słuchałem tych zdań jak urzeczony, jednak po chwili wróciła do mnie zdolność racjonalnego myślenia.

            - Jasne, przyjdę do niej i powiem, że przyjechałem tu specjalnie na ten ślub, a kiedy dowiedziałem się, że chce wrócić do Jamesa, przyszłego pana młodego tak po prostu oszukałem ją i uwiodłem, bo mnie zaintrygowała. 

            - Ale przyznaj Bieber, nie było tak?

            - Przecież kurwa wiem, że było – odpysknąłem. – Ale ona będzie na mnie wściekła, że nic jej nie powiedziałem – westchnąłem bezsilny, przewracając oczami. 

            - Zrozumie to.

            - Co niby? To, że manipulowałem nią, by zmienić jej usposobienie dla własnych potrzeb i zachcianek? Że uwiodłem ją, bo od początku mnie do niej ciągnęło? Że tak naprawdę nie chciałem jej pomóc w odzyskaniu jej byłego faceta?

            - Ohh, narobiłeś to teraz musisz odpokutować mój drogi – zeszła z fotela i umościła się obok mnie, kładąc dłoń na moim kolanie. Chyba chciała mnie uspokoić, ale niezbyt jej to wyszło.

            - Dzięki kurwa.

            - A co wolałbyś, żebym cię okłamała i powiedziała, żebyś zostawił to tak jak jest? – Spojrzała na mnie spode byka, oczekując prawdziwej odpowiedzi.

            - No nie, ale nie sądziłem, że będziesz taka… bezpośrednia. 

            - Nie musisz przecież mówić jej wszystkiego. Zgódź się na ten ślub, wyjaśnij jej, że na początku będziesz tam ze mną, a potem dam wam wolną rękę – mówiąc to, objęła moje ramię swoim. 

            - Naprawdę? 

            - A co ty myślałeś? Że będę cały czas za tobą łaziła? Zwariowałeś? – Zaśmiała się bezczelnie, czego nie mogłem nie odwzajemnić.

            - Dzięki – odpowiedziałem w końcu, skruszony. – Za wszystko – dokończyłem, obejmując ją mocno. Mimo protestów Kim, przeczesałem jej bujne loki. Czując ulgę wstałem.

            - Powodzenia, zakochańcu – rzuciła dziewczyna w ramach pożegnania, a kiedy obróciłem się do niej plecami, klepnęła mnie odważnie w tyłek. Zaśmiałem się, ubierając buty. 

            - Do zobaczenia – krzyknąłem głośno, po chwili zatrzaskując za sobą drzwi. Wyprostowałem się, próbując zebrać wszystkie myśli do kupy. Wziąłem po raz kolejny głęboki wdech, starając się zrelaksować. Wsiadając do samochodu byłem przygotowany na wszystko. Niestety, strach szalał w moim wnętrzu. Drżącą ręką odpaliłem wóz i wyjechałem na drogę.

Kate’s POV:

            Nawet nie wiem co dokładnie mnie obudziło, jednak kiedy rozsunęłam powieki, byłam odwrócona w stronę połówki łóżka na której powinien leżeć Justin. No właśnie – „powinien”.  Ziewnęłam, zsuwając z siebie pościel. Znów czułam tę mieszankę uczuć – strach, złość i zazdrość. Gdzie on się podziewał? Moje spojrzenie zatrzymało się na pogniecionej poduszce i kartce, która znajdowała się na niej. 

Przeczytałam krótką notatkę i odetchnęłam, czując jak moje ciało się rozluźnia. Na samo wspomnienie upojnej nocy, uśmiechnęłam się. W dobrym humorze ruszyłam w stronę łazienki, chcąc wziąć długą, relaksującą kąpiel, w oczekiwaniu na przybycie szatyna. Wiedziałam, że czeka nas trudna rozmowa, dlatego wolałam się do niej przygotować.

*

Justin’s POV:

            Zanim przeszedłem przez próg apartamentu, dmuchnąłem na swoje ściśnięte pięści. Musiało się udać, musiało, powtarzałem w myślach. Wreszcie nacisnąłem klamkę. Kiedy rozchyliłem zamknięte powieki, zauważyłem Kate. Leżała na jednej z kanap, oglądając jakiś denny teleturniej. 

            - O, cześć – powiedziała, gdy zauważyła, że wróciłem. Prawie natychmiast wyłączyła urządzenie i usiadła, robiąc miejsce dla mnie. Ciągle myśląc o tym, o czym będę musiał jej powiedzieć, umościłem się obok. 

            - Więc? – Spytała przejęta. Wiedziałem, że udaje, bo radość nie docierała do jej oczu. Chociaż co jak co, uśmiech miała piękny. Oh, cała przecież była piękna. Kurwa, Biebs, bierz się do roboty – odezwało się moje zirytowane sumienie. 

            - Pójdziesz tam ze mną? – Jej głos wyrwał mnie z letargu. Głos jakby uwiązł mi w gardle, ale w końcu wydusiłem z siebie:

            - Okłamałem cię. – Widziałem jak zadrżała, a jej oczy rozszerzyły się z zaskoczenia. Nie, kurwa nie dam rady. Agrhh, pieprzyć moje życie. Milczała, oczekując na rozwinięcie moich słów, kiedy moje myśli toczyły bitwę. 

            - Wtedy, kiedy spotkałem się z Jamesem. To nie było żadne przypadkowe spotkanie. Wtedy nie miałem w ogóle odwagi, by przyznać ci rację. Powiedziałem mu po prostu, żeby trzymał się od ciebie z daleka – moje serce biło jak szalone, gdy ja wymyślałem na poczekaniu ten monolog. Tak, wiem, nie przyznałem się do wszystkiego, ale po prostu… Nie mogłem. Nie potrafiłem zniszczyć tego wszystkiego, jeśli nadal mogłem to przeciągnąć w czasie. 

            - I to wszystko? – Spytała, a ja zauważyłem w jej oczach jasne iskierki. Nie była zła, uff. Nawet zaśmiała się, a ja poczułem wielką ulgę. Jej śmiech był balsamem dla mojej duszy i serca. 

            - Nawet się tym nie przejmowałam, Justin. Nie chciałeś mi powiedzieć jak zaaranżowałeś to spotkanie, więc nie naciskałam. Nie przyznałeś się nawet, że się z nim widziałeś, a ja to jakoś zniosłam. Kumam ideę męskiej solidarności czy jak wy to nazywacie. 

            - Taa – odpowiedziałem z uśmiechem, udając, że właśnie o tym chciałem z nią porozmawiać. 

            - Zbieraj się, wychodzimy – stwierdziłem zuchwale, chwytając jej dłoń. Spojrzała na mnie spod tych swoich długich rzęs, a mi nagle zaschło w gardle. Przestań Kate, bo stąd nie wyjdziemy. 

            - Dokąd? 

            - Na zakupy, przecież musisz mieć jakąś oszałamiającą suknię na ten ślub. No i oczywiście dla mnie wybierzemy garnitur. – Pocałowałem ją w czoło, nie odrywając swojej dłoni od jej.

            - Więc idziesz ze mną? – Tym razem wiedziałem, że była szczęśliwa, bo jej oczy pełne były jasnych iskierek. Przytaknąłem, na co pisnęła.

            - Już się bałam, że sama będę musiała znosić tę sukę, Megan. – Gdy to powiedziała, uświadomiłem sobie, że muszę wykorzystać ten tydzień jak najlepiej, skoro tylko tyle czasu nam pozostało.

~*~

od autorki: 

Bardzo mocno Was kocham.

Nie chcę Was stracić.

Cokolwiek złego kiedykolwiek zrobiłam czy zrobię - przepraszam z całego serca.

PS. Nadal szukam ochotników, którzy zostaną roleplayerami na TT. x