18. Now it's me time to take chances.

!NOTATKA POD ROZDZIAŁEM, PROSZĘ, BY KAŻDY JĄ PRZECZYTAŁ!
Miłego czytania, misie x

Kate’s POV:

            Czując mocny uścisk na udach, zaczęłam okładać pięściami nogi Justin’a. Jak on śmiał?! 

            - Czy ty jesteś normalny?! – Krzyknęłam w końcu, rozwścieczona. Nie odezwał się, a ja czułam jak alkohol rozpływa się w moim organizmie. Nie widząc nic oprócz tyłka chłopaka, nie mogłam sprecyzować gdzie się znajdujemy. W końcu poczułam nagły powiew wiatru, dzięki któremu wiedziałam, że wyszliśmy już z budynku. Wsunęłam dłoń między jego nogi i z całej siły uderzyłam jego krocze. Jęknął, a ja znalazłam się prawie natychmiast na ziemi. 

            - Suka – usłyszałam głos szatyna, odchodząc od niego. Bez słowa zaczęłam biec przed siebie, nie chcąc więcej go widzieć.

            Wreszcie go zgubiłam. Zaczęło padać, a ja zagubiona we własnych uczuciach osunęłam się po ścianie jednej z kamienic. Moje łzy zmieszały się z kroplami deszczu. 

Justin’s POV:

            Nie byłem wściekły. Ja byłem wkurwiony ponad granice możliwości.

            - Kurwa! – Krzyknąłem, wsiadając do samochodu. Nie miałem zamiaru za nią biec. Miałem dość tego całego gówna. Potrzebowałem odreagować, więc wcisnąłem gaz i odjechałem w czeluści nocy.  

            Zahamowałem z piskiem opon pod moim ulubionym barem i czym prędzej wysiadłem z pojazdu, czując buzującą we mnie adrenalinę. Najgorsze było to, że choćbym nie wiem jak się starał – nie potrafiłem wyrzucić z głowy widoku Kate u boku James’a. Jego łapska na jej delikatnym ciele. Wcześniej, wiedząc o ich związku, nie obchodziły mnie ich intymne momenty, ale w tamtym momencie czułem się… zazdrosny. To ja powinienem przy niej być, to ja powinienem ją całować i to ja powinienem ją obejmować, nie on. Jeśli według niej to uczucie zniknęło to dlaczego przy pierwszej lepszej okazji wylądowała w jego ramionach? Powinieneś zostać przy Kate, a nie uciekać do toalety jak ostatni tchórz. Dogryzało mi moje własne sumienie, gdy przekroczyłem próg lokalu. Uderzył mnie odór papierosów, a gdy w końcu miałem możliwość zobaczenia wnętrza – dostrzegłem jak dużo osób tam było. 

            Przedarłem się w końcu pod sam bar. Usiadłem na wysokim krześle, machając dłonią na chłopaka za ladą. Musiałem się nawalić i zapomnieć. To wszystko powoli mnie wykańczało.

Kate’s POV:

            Po jakimś kwadransie po prostu wstałam i ociężałym krokiem ruszyłam przed siebie. Deszcz osłabł, ale to nie zmieniało faktu, że moje ubrania były przemoczone do ostatniej nitki, a ja zmarzłam jak nigdy. Jednak nie chciałam wsiadać do taksówki – potrzebowałam chwili, by pomyśleć. By uporządkować to, w czym utknęłam. Z jednej strony miałam James’a, który był dla mnie zawsze kochany… cóż, zawsze?  Do momentu, w którym mnie zdradził. Po drugiej stronie stał zaś Justin – emocjonalny, nerwowy, ale tak cholernie pociągający. Miał w sobie to coś, czego nawet nie mogłam dobrze sprecyzować słowami. 

            Ulice tonęły już w ciemności, a ja czułam drętwiejące palce. Nagle usłyszałam dziwny dźwięk. Jakby ktoś intensywnie płakał. Rozejrzałam się na boki, by w końcu ujrzeć siedzącą na ławce dziewczynę. Podeszłam do niej.
(pisałam ten fragment przy tej piosence i wydaje mi się świetnym podkładem, więc jeżeli chcecie to czytajcie dalej, słuchając właśnie jej: klik)

            - Hej, wszystko okej? – Szepnęłam, kładąc dłoń na jej barku. Nieznajoma rozsunęła kotarę swoich długich, mokrych, blond włosów, by móc na mnie spojrzeć. 

            - Kojarzę cię skądś – powiedziałam od razu, czując jakbym ją już kiedyś widziała. 

            - Wszystko okej? – Usiadłam obok niej, nie przejmując się wilgotnym drewnem. Dziewczyna jedynie pokiwała głową, ocierając twarz dłonią. Nie żeby jej coś to pomogło, bo deszcz nadal padał. 

            - Ty też płakałaś, prawda? – Usłyszałam jej piskliwy głos i dotarło do mnie, że na pewno ją gdzieś spotkałam. Nie będąc pewną, co odpowiedzieć, również przytaknęłam. Przeszły mnie jeszcze większe dreszcze.

            - Popieprzone to życie, nie sądzisz? – Odezwała się, wpatrując się w ulicę przed nami.

            - Wyjęłaś mi to z ust – odpowiedziałam drwiąco, zagryzając wargę. 

            - Możesz powiedzieć, co leży ci na sercu – wydusiła z siebie, a ja byłam wdzięczna za te pocieszające słowa. Nie wiem, dlaczego, ale czułam, że mogę jej zaufać.  

            - Po prostu czuję się… zagubiona. – Stwierdziłam, ściskając dłonie. Wiedziałam, że czeka na rozwinięcie, więc ciągnęłam dalej.

            - Kiedyś byłam zakochana. Albo może tak tylko mi się wydawało? Sama już nie wiem. On...zdradził mnie – nie sądziłam, że mówienie o tym przyjdzie mi z taką prostotą. Kiedy poczułam drobną dłoń na moim kolanie, kontynuowałam. 

            - Chciałam zrobić wszystko, by do mnie wrócił, ale po drodze poznałam kogoś nowego. Całkiem innego. 

            - Jaki on jest? – Spytała, wyraźnie zaciekawiona moją historią.

            - Męski i cholernie seksowny. Ale to nie wygląd jest w nim najlepszy. Jest nerwowy i szybko się denerwuje, ale coś… ciągnie mnie do niego. Jakaś niewidzialna moc, a ja nie potrafię się przeciwstawić. Bez przerwy widzę jego oczy i uśmiech nie z tej ziemi. Nie umiem przestać o nim myśleć.

            - Więc co w tym wszystkim jest nie tak? 

            - Byłam dzisiaj u byłego i prawie go pocałowałam. Nie potrafię powiedzieć ci nawet, dlaczego go nie zatrzymałam.  Ciągłe pożądanie? Tęsknota? Pragnienie? Nie mam bladego pojęcia, ale wiem jedno – on teraz leży nieprzytomny w swoim mieszkaniu, bo Justin nie potrafił utrzymać swojego testosteronu – imię szatyna uciekło mi z ust samoistnie, jednak czułam, że zrozumiała.

            - I po prostu nie wiesz czy to wszystko dalej ma sens, tak? Nie potrafisz wybrać? – Kiwnęłam, skręcając własne palce. 

            - Czuję się cholernie zagubiona, a najgorsze jest to, że z każdym dniem coraz bardziej tracę zaufanie tego drugiego. On po prostu nie potrafi zrozumieć, że mi też nie jest tak łatwo – szepnęłam, łamiącym się głosem. Gdybym wcześniej nie płakała, zapewne w tamtej chwili łzy zaczęłyby spływać po mojej twarzy, jednak ich zasób po prostu wyczerpał się. 

            - Jeśli mogę się wtrącić i ci doradzić – zaczęła z małym uśmiechem. – Kiedyś ktoś mi powiedział, że jeżeli czujesz coś mocnego do dwóch osób wybierz tę drugą, bo gdyby naprawdę zależało ci na pierwszej, nie przyszłoby ci nawet do głowy wiązać się z kolejną. – Obie zamilkłyśmy, bym mogła w spokoju przetworzyć jej słowa. Poczułam dziwną energię płynącą wprost z jej ust, coś na pozór magii. 

            Nie zauważyłam, że dziewczyna wstała, dopóki nie rozejrzałam się na boki. Stanęła obok ławki.

            - Zapomniałam się przedstawić – jęknęłam, zawstydzona brakiem swoich manier. – Jestem Kate.

            - Wiem – odpowiedziała tak cicho, że brzmiało to jak powiew wiatru. – I wiem coś jeszcze – powiedziała, a ja totalnie zbita z tropu spojrzałam na jej twarz. 

            - Kochasz Justin’a – dokończyła stanowczo, a ja już mogłam zobaczyć jedynie jej mokre loki i plecy, gdy odchodziła w ciemny zaułek. 

            Kimkolwiek ona była, Boże dziękuję, że postawiłeś ją na mojej drodze. 

Justin’s POV: 

            Zaśmiałem się, wpatrując się w szklankę. Barman po raz kolejny opowiadał mi jakiś durny żart, który bez alkoholu nie rozbawiłby mnie. 

            - I dlatego sądzę, że kobiety nie są warte zachodu – jego słowa usłyszałem tak dokładnie, jakby w całym barze wszyscy zamilkli. Nie odpowiedziałem. Nagle na moich kolanach znalazła się jakaś nawalona brunetka. Jej dłonie przyozdobione długimi tipsami odnalazły mój rozporek. Na szczęście w ostatnim momencie udało mi się ją zrzucić z nóg. 

            - Nie zbliżaj się do mnie więcej – warknąłem, po raz pierwszy mając ochotę uderzyć kobietę. Tak, byłem, aż tak wściekły i tak, byłem, aż tak nawalony. 

            - Kochaniutki, uspokój się – powiedziała przesłodzonym głosem, ale kiedy rzuciłem jej wrogie spojrzenie, odeszła, ledwo trzymając się na nogach.

            - Stary, właśnie straciłeś niezłą foczkę – odezwał się znów barman.

            - Nie obchodzi mnie to – odpysknąłem, nie wiedząc, co ze sobą zrobić. Wstałem, sam nie wiedząc jak to zrobiłem. 

            - I co teraz zamierzasz? – Spytał rozbawiony. – Wracasz do tej swojej dziwki? – Spojrzał na mnie, a uśmiech nie schodził z jego twarzy. Moja ręka po kilku sekundach znalazła się na jego szyi, ściskając mocno.

            - Kate jest wyjątkowa, kurwa. I nikt nie ma prawa tak o niej mówić, jasne? – Dotarło do mnie w tamtej chwili, że bez względu na to co zrobi, jest dla mnie najważniejsza.

            - Hipokryta – wydusił mężczyzna, którego nadal dusiłem. – Sam niedawno ją tak nazwałeś – poczułem jakby ktoś wbił mi nóż w plecy. Zawiodłem się sam na sobie. Kate znów miała rację, a ja jak zwykle wyszedłem na skurwysyna. Musiałem wracać, by później nie żałować tego co miałem zamiar zrobić z barmanem. Uwolniłem go i sam wydostałem się biegiem z lokalu. Z zadyszką wpadłem do swojego samochodu, zaczynając się martwić o dziewczynę. Zostawiłem ją samą w tym deszczu, więc jak wielkim kretynem jestem? Czym prędzej ruszyłem w stronę miejsca, gdzie widzieliśmy się po raz ostatni. Nie obchodziły mnie nawet promile, które szalały w moim krwiobiegu. 

Kate’s POV:

            Nie chciałam wracać do hotelu sama, więc zmarznięta w końcu zadzwoniłam po taksówkę. Około północy byłam już w swoim apartamencie. Bez zmywania makijażu, przebrałam się w wygodniejsze ubrania i położyłam na łóżku, wpatrując się w sufit.

            Ciągle słyszałam słowa tajemniczej blondynki.

            „Jeżeli czujesz coś mocnego do dwóch osób wybierz tę drugą, bo gdyby naprawdę zależało ci na pierwszej, nie przyszłoby ci nawet do głowy wiązać się z kolejną.”

            „I wiem coś jeszcze… Kochasz Justin’a.”

            Czyżby miała rację? Starałam się przeanalizować każdą chwilę spędzoną z szatynem. Nasze kłótnie, które i tak kończyły się motylkami w brzuchu i namiętnymi pocałunkami. Nasze zbliżenie, które było najlepszym w całym moim życiu. Pojawiająca się ciągle w mojej głowie twarz chłopaka, jego oczy i uśmiech, który śnił mi się po nocach. 

            Naprawdę zakochałam się w Justin’ie? 

Justin’s POV:

            Nigdzie nie potrafiłem jej znaleźć, więc z bólem serca wróciłem do hotelu. W windzie coś mnie jednak tknęło i wysiadłem na jej piętrze. Powolnym krokiem podszedłem do apartamentu dziewczyny, który ku mojemu zdziwieniu był otwarty. Spojrzałem w głąb pomieszczenia, by zauważyć Kate śpiącą pośród białej pościeli. Wiedziałem, że będzie to sprzeczne z moim planem, ale nie mogłem się powstrzymać i po prostu wszedłem. Po cichu rozebrałem się, zostając w samych bokserkach, by móc położyć się obok jej drobnego ciała. Zanim wczołgałem się na materac, zamknąłem apartament. Wreszcie otoczyłem ją ramieniem, wiedząc, że następny dzień nie będzie jednym z tych najbardziej udanych. Wziąłem głęboki oddech, zamykając oczy i po chwili również znalazłem się w krainie Morfeusza, słysząc przez cały czas jej kochany śmiech. 

~następny dzień~

            Obudziłem się, czując wiercące się obok ciało. Dziewczynę leżącą na mojej klatce piersiowej obudziły jasne promienie słoneczne. Wiedziałem, że nie będę potrafił spojrzeć w jej oczy, ciągle myśląc jedynie o swoim planie. 

            - Justin? – Była zdziwiona, czego nawet nie starała się ukryć. Dłonią dotknęła mojego nagiego torsu, a ja zadrżałem. Nie, Justin, nie teraz.

            - Tak? – Spytałem, siląc się na najbardziej oschły i obojętny głos, na jaki było mnie stać. Najwidoczniej podziałało, bo jej twarz zbladła.

            - Jesteś na mnie zły? – Szepnęła, a ja zastanawiałem się przez chwilę czy było to stwierdzenie czy raczej pytanie, końcowo decydując się na to drugie. Zaprzeczyłem ruchem głowy, starając się opanować chęć dotknięcia jej ciała.

            - Jeśli nie, to może wyszlibyśmy dzisiaj gdzieś? – Czy ona naprawdę tak łatwo w to uwierzyła? Dobrze, że chociaż nie starała się zwalić winy na mnie. Nie krzyczała, a to był dobry początek. Udało mi się ją delikatnie zepchnąć ze swojego ciała. Podszedłem do spodni, które leżały na ziemi, by wyciągnąć z nich telefon. Stając przed drzwiami do łazienki, rzuciłem do niej jedynie:

            - Nie. Dzisiaj mam inne plany – by po chwili znaleźć się w toalecie. Zablokowałem zamek, chcąc być pewnym, że mi nie przeszkodzi. Usiadłem na zamkniętej klapie sedesu, wyszukując w liście kontaktów numer James’a. Z westchnięciem w końcu wcisnąłem zieloną słuchawkę, będąc świadomym, że będzie to jedna z najmniej przyjemnych rozmów w moim życiu, zważywszy na to, o co chciałem go poprosić. 

~*~

od autorki: Od razu chciałam przeprosić za długość rozdziału,
gdyż ma on zaledwie cztery strony, ale napisałam go w jakieś trzy godziny,
bo to co miałam napisane na początku usunęłam.
Nie podobało mi się xd
A teraz chcę przejść do ważniejszych spraw.
~Lubicie czytać tę opowieść? Podoba wam się fabuła? Wspieracie Jate?
Jeśli tak to powinno wam również zależeć na tym, bym i ja czerpała przyjemność z pisania tego opowiadania. Dlatego też po raz ostatni (mam taką nadzieję) proszę, by każdy, właśnie w tym momencie wrzucił link do tego ff na swojego TT, bloga czy po prostu wysłał do znajomych,
polecając go i zachęcając do czytania. Im was tu więcej, tym ja czerpię więcej frajdy z pisania YPOM. Jeżeli naprawdę wam na mnie zależy to zrobicie to, by na mojej twarzy pojawił się uśmiech.
~Druga rzecz. Nigdy nie chciałam was przymuszać do komentowania szantażem, ale wasze opinie naprawdę mi pomagają. Jeśli chcecie rozdziały co dwa dni, dajcie coś z siebie i skomentujcie.
Dla was to maksymalnie dwie minuty, kiedy ja na rozdział poświęcam od kilku godzin do kilku dni.
Tak dla porównania, rozdział siedemnasty ZOSTAŁ SKOMENTOWANY PRZEZ 50 OSÓB, KIEDY TAK NAPRAWDĘ KARTA Z ROZDZIAŁEM ZOSTAŁA OTWARTA 500 RAZY W CIĄGU 4 DNI.
To jedynie 1/10, więc proszę, przyłóżcie się do tego, tak jak ja przykładam się do tego, by zadowolić was częstym dodawaniem wpisów.
I oczywiście dziękuję osobom, które systematycznie komentują, piszą do mnie na fb, tt czy asku.
Bez względu na wszystko kocham Was wszystkich, misie. x
(NIE ZAPOMINAJCIE O TWEETOWANIU #ypomPL, KAŻDY TWEET CZYTAM)

kontakt ze mną:
ask
tt